Het lijkt een regelrechte politieke blunder. We stoppen zo’n 50 tot 100 miljard in een Energieakkoord, maar de CO2-uitstoot wordt niet minder, eerder erger. Want sterk vervuilende kolencentrales verdringen schonere gascentrales. Oorzaak: de zwaar gesubsidieerde wind- en zonne-energie. Hoe een groen sprookje een gitzwart einde dreigt te krijgen.
De groene ideologen hadden het zo mooi bedacht. En de Duitse, maar ook de Nederlandse, overheden kwispelden er lustig achter aan. De idee was: Duitsland zet zijn kerncentrales stil en investeert honderden miljarden – volgens de Duitse milieuminister zelfs 1000 miljard euro! – in zonne- en windenergie. En als het een keer niet genoeg waait, dan springen de gascentrales gewoon bij. Net zo lang tot we die ook niet meer nodig hebben. Nederland volgde het Duitse voorbeeld op de voet. Maar het blijkt een sprookje, een peperduur sprookje. Niet de schone gascentrales gaan aan bij windstilte, maar de veel meer CO2 uitstotende kolencentrales.
Het Energieakkoord wil onder andere windenergie sterk bevorderen. De enige reden daarvoor is de uitstoot van CO2 te verminderen. Het vroeger veel gehoorde argument van de snel oprakende fossiele grondstoffen gaat niet meer op. Door technologische vooruitgang en de stijgende prijzen zijn nieuwe fossiele bronnen toegankelijk geworden. Volgens de Energie Outlook is er nog een voorraad van 178 jaar olie, 233 jaar gas en nog voor dertig eeuwen kolen. Dit zijn voorraden waarvan deskundigen geloven dat ze in de toekomst met nieuwe technieken naar boven te halen zijn. Gaan we uit van voorraden die met de huidige stand van de techniek te pakken zijn, dan geldt dat er nog voor 54 jaar olie is, voor 61 jaar gas en voor 142 jaar kolen.
De Nederlandse belastingbetaler draait op voor de kosten van het Energieakkoord, dat naar schatting 50 tot 100 miljard euro zal kosten. Dat gebeurt onder meer via een heffing op de energierekening. Per huishouden zou dat, te beginnen rond 2017, ongeveer 250 euro extra per jaar kosten. Daar komt waarschijnlijk nog een zelfde bedrag bij, omdat winkeliers hun hogere energieprijzen gaan doorberekenen. Dat is erg veel geld voor iets dat niet werkt.
Wat voor Duitsland geldt, geldt voor Nederland. Ook bij ons verdwijnen efficiëntere gascentrales voor kolencentrales. Een triest voorbeeld is de gascentrale in Maasbracht. Die is in 2012 voor 1 miljard euro opgeknapt en geldt als de efficiëntste van Nederland. Maar de centrale is stilgelegd. Waarom? Het antwoord is simpel. Ons energienet is nauw verknoopt met het Duitse net. Stroom uit windenergie kun je niet opslaan. Als het hard waait, heeft Duitsland veel te veel stroom. Dat moet het kwijt. Het meeste verdwijnt naar Nederland, blijkt uit onderzoek van hoogleraar Mulder. Wij betalen er praktisch niets voor.
Wie denkt dat consumenten profiteren van de extreem lage stroomprijs, komt bedrogen uit. Windenergie kan namelijk alleen bestaan met tientallen miljarden belastinggeld. En dat geld moeten huishoudens betalen via hun energierekening.
De gevolgen voor de burger zien we al in Duitsland. De elektriciteitsprijzen vliegen omhoog. In 2006 betaalde de consument ongeveer 19 cent per kilowattuur, nu ongeveer 30 cent. De stijging komt vrijwel geheel voor rekening van de heffing die de overheid aan de burgers oplegt voor investeringen in zonne- en windenergie. Zo herverdelen we geld van mensen met een laag inkomen naar rijke eigenaren van de grond waarop de windmolens staan.
In Nederland vinden hoogleraren als Paul Cliteur en Wim de Ridder dat het Energieakkoord moet worden opengebroken en moet worden gestopt met dure windenergie te subsidiëren. Het levert geen klimaatvoordeel op en „het uitgeven van astronomische bedragen aan windenergie gaat jarenlang ten koste van de koopkracht van gezinnen”.
Bron: Harry van Gelder, De Telegraaf 11 januari 2015.
Zie ook: Duitse windstroom verhoogt Nederlandse CO2-emissies.